In 2011 ontdekte ik de hoepel en hoopdance. Wat kwam ik heerlijk uit mijn hoofd in mijn lichaam. Jarenlang kon ik allerlei nieuwe dingen leren, ging ik naar hoopdance conventions en ik begon met lesgeven in 2013. Mijn hoepel is mijn allerbeste vriend! Ik pak hem als ik me rot voel, als ik blij ben, als ik wil ontspannen. Mijn uitlaatklep! Het was zomer 2016 en toen kwam de dag dat ik een circus trick wilde leren van een filmpje van een bekende hoopster voor een privéles. Ik dacht dat doe ik wel even. We waren heerlijk aan het trainen in het park en ik was het filmpje al een tijdje aan het bestuderen. Je moest de hoepel gooien op een manier dat hij terugrolt en terwijl hij dat doet doe je een radslag en schop je de hoepel de lucht in. Wat een geweldige truc! Het was best moeilijk om het juiste moment te vinden om de radslag te beginnen. Het lukte 2 keer en de derde keer was ik zo gefocust op de hoepel dat ik i.p.v. naar voren dook voor de radslag, ik recht naar beneden ging richting mijn voet. En ja, zo lenig was ik dus niet! Ik scheurde mijn hamstring van mijn linkerbeen net onder mijn linker bil. Wauw wat een pijn, ik rolde over de grond en dat was het einde van mijn training die dag.
Ik ben zelf oefentherapeut Mensendieck en een tijdje voorzichtig aan gedaan, maar uiteindelijk toch naar mijn collega fysiotherapeut in het pand waar ik werkte gegaan vanwege mijn klachten. Hij constateerde dat mijn hamstring was ingescheurd onder mijn bil. Na verschillende behandelingen ging het wel iets beter, maar ik bleef een beetje last houden van mijn bil.
Een tijd later begon ik ook een raar gevoel te krijgen in mijn linker kuit. Het was een licht zeurend gevoel en tegelijk had ik ook nog steeds last van mijn linker bil. Ik dacht zelf aan het piriformis syndroom, de musculus piriformis loopt over je zenuw van je been, de nervus ischiadus en als deze geïrriteerd is dan kan dat uitstralingsklachten geven. Lange tijd deed ik oefeningen en kreeg ik geregeld dry-needling. De klachten werden weer minder, maar het ging niet helemaal weg.
In de zomer van 2017 ging ik op vakantie met de camper naar Sardinië en tijdens deze reis wilde ik tijdens het rijden iets uit de koelkast pakken en toen maakte we een onverwachte wending met de camper en viel ik op mijn rug tegen de koelkastdeur. De rest van de reis heb ik een klein beetje last gehad van mijn onderrug. Ik zat niet meer zo lekker als voorheen tijdens onze lange reis en dat gehobbel was iets minder prettig.
In het najaar begon ik aan een cursus in Den Haag en tijdens deze cursus moesten we allerlei oefeningen leren en thuis oefenen. De methode van de cursus was nieuw voor mij. Ik deed trouw mijn oefeningen en kreeg ontzettende last van mijn rug. Ik liep helemaal scheef van de pijn. Gelukkig kon ik terecht bij een van de behandelaars die ook aangesloten was bij deze methode. Hij deed manuele therapie en ik kon weer redelijk functioneren, maar de klachten konden opeens weer hevig terugkomen. Ik moest die oefeningen maar niet meer doen.
Begin 2018 deed ik een cursus valpreventie en leerde ik om iemand veilig van de grond te tillen. Ik deed dat voor aan een van mijn cliënten en tilde onze receptioniste van de grond, voelde iets schuiven in mijn rug en toen knakte er iets. Het was op een vrijdagmiddag en de fysiotherapeuten waren allemaal al weg. Ik verging van de pijn. Nu op een heel andere plek. Ik had enorme pijn net naast mijn onderste wervel aan beide kanten. Mijn auto was die week kapot gegaan en ik moest een nieuwe gaan kopen. Dus ik ben ook nog helemaal richting Kampen gereden om de Honda die ik nu heb te bekijken. Hoe ik dat gedaan heb? Geen idee, ik deed het gewoon. Ik kon immers niet zonder auto. Ik gaf nog steeds les ondanks de pijn, ik heb maar 1 keer een les afgezegd toen mijn auto het begaf en ik werkte ook door ondanks de pijn.
Gelukkig kon ik bij mijn collega fysiotherapeut terecht. De klachten werden steeds een beetje erger, maar ’s ochtends ging het wel weer. Ik kon steeds minder lang zitten, de pijn in mijn linkerbeen straalde uit tot in mijn enkel. Ik had steeds het gevoel dat mijn linkerenkel verzwikt was. Mijn linkerbil werd ook steeds vervelender. Ondertussen had ik een abonnement bij mijn fysiotherapeut die mij behandelde met dry-needling in mijn linkerbil. Na de behandeling ging het steeds even kort beter en daarna werd het weer erger.
De klachten gingen met ups and downs en voor ik het wist was er al een half jaar voorbij en liet ik in November toch maar eens een foto maken van mijn rug.
De foto liet zien dat ik een verschoven wervel had, heel minimaal hoor. Maar wel wat ik ondertussen al vermoedde. Ik had een dubbelzijdige spondylolyse en spondylolisthesis graad 1. Bij de meeste mensen prima te behandelen met een goede stabilistatie training, maar ik bleef maar klachten houden en vooral na het hoepelen. Ik kon de trap soms bijna niet meer oplopen en in de ochtend voelde ik me weer prima. Heel raar. Het leek soms wel of ik helemaal scheef stond.
Begin 2019 ging ik bij een bevriende chiropractor langs, die hielp mij erg goed en ik kreeg functionele oefeningen van hem. Iedere keer na de behandeling voelde ik met geweldig, maar helaas als ik een keer moest niezen of hoesten schoot de pijn weer in mijn been en bil. Na een paar weken ben ik gestopt met die behandelingen.
De uitstraling naar mijn been en het scheef staan werd steeds erger. Zo erg dat ik april 2019 stopte met lesgeven en hoopdance. Hoopdance bleek echt de trigger te zijn van de pijn. De rotatie beweging maakte dat ik na trainen of lesgeven verging van de pijn. Ik heb gehuild en nam afscheid van het hoepelen. Dacht dat ik het nooit meer kon.
Gelukkig sprak ik met een huisarts in Uithoorn en die raadde mij aan om verder te laten kijken en naar de neuroloog te gaan. Bij de neuroloog had ik natuurlijk een goede dag en kwam er niets uit de tests. Maar de MRI vertelde iets anders, mijn zenuw zat behoorlijk klem, zowel links als rechts. heel vreemd, want rechts had ik helemaal geen klachten. Er waren cystes aanwezig op mijn zenuwwortels. Er werd voorgesteld om een zenuwblokkade te doen, maar dat zag ik niet zitten. Ik had zelf het gevoel dat mijn wervel kon kantelen en gaf aan open te staan voor een eventuele operatie. Nog die week kon ik terecht bij de neurochirurg en zij luisterde echt naar me, ze keek naar mijn looppatroon en vroeg hoe lang de klachten al bestonden en stelde toen een operatie voor. En jeetje dat kon al 3 juni! Een maand later. Ik moest nog wel vervanging regelen voor mijn Mensendieckpraktijk en dat lukte gelukkig!
In de weken daarna verzon ik natuurlijk allerlei excuses om van de operatie af te zien. Doordat ik niet meer hoepelde, had ik beduidend minder last. Lang zitten was nog wel vervelend, maar veel minder dan eerder. Tot ik toch aan een van mijn jonge cliëntes een hoepeltrucje liet zien. Duurde ongeveer 1 minuut ofzo. Ze ging weg en niks aan de hand…. Tot 10 minuten later toch weer mijn rug scheef schoot en ik verging van de pijn. Nu was het echt duidelijk voor me, de operatie moet echt! Hoe spannend ik het ook vond. Ik oefende thuis onder de douche hoe ik me zou kunnen douchen als ik mijn rug niet mocht buigen. Ik oefende en-bloc omdraaien in bed. Mijn core-stability was immers super getraind al die tijd.
3-6-2019
Heel vroeg in de ochtend vertrok ik met mijn moeder naar het ziekenhuis. Gelukkig had ik op aanraden van een vriendin toch oxazepam gevraagd, mocht ik de operatie niet meer durven. Eenmaal in het ziekenhuis en al mijn spullen in de kast kwamen alle emoties en spanningen omhoog. Straks als ik weer wakker wordt kan ik een hele tijd maar heel weinig. Ik barstte in tranen uit en besloot toch maar de oxazepam te nemen. Jeetje wat was dat fijn! Ik vond alles prima en voelde me heerlijk, onderweg naar de operatiekamer nog grapjes gemaakt met de lieve zusters. Het was 8:30, ik was de eerste die geopereerd zou worden die dag. Mijn neurochirurg mevrouw Vleggeert wilde mijn operatie als eerste doen die dag. Ze zei dat het goed ging komen, ik kreeg narcose en telde tot 4 en zzzzzzz………